PARAFJE SKASOWANE
Wieś Dutka miała niegdyś kościół modrzewiowy, wybudowany w roku 1610 przez kasztelana Jana Sołłohuba. Kościół ten przeszło od lat 40 stoi zamknięty.
Starzymski kościół, modrzewiowy, wybudowany przez Hieronima Sanguszkę w roku 1679. Od roku 1868 przerobiony na cerkiew.
DUBROWY, miasteczko w powiecie Mińskim, Leży w ładnej miejscowości na pagórku, otoczone rzeczułkami. Gleba tu bardzo dobra i daje rolnikowi duże korzyści. Naokoło kilka dóbr i historycznych miejscowości i uroczysko „Dziewicza góra".
O tej miejscowości istnieje historyczna legenda. Podobno niegdyś mieszkała tu pewna dziewica, która miała dwóch wielbicieli. Nie mogąc sama rozstrzygnąć, któremu oddać pierwszeństwo, zażądała, aby wielbiciele urządzili wyścigi, a zwycięzca jako nagrodę, otrzyma jej rękę. Na rezultat czekała na kamieniu na szczycie góry, który miał stanowić dla nich metę.
Niestety, wyścigi skończyły się, fatalnie, bo obaj wielbiciele, biegnąc prędko, potknęli się o kamień i obaj znaleźli na miejscu śmierć. Obu pochowano na miejscu wypadku, a na mogiłach ich wyrosły dęby. Ukarano śmiercią zalotną dziewczynę, zakopano ją żywcem do ziemi, a na jej mogile wyrosła brzoza. Miejscowy lud dziś jeszcze pokazuje ten kamień, dęby i brzozę.
O sąsiedniej wsi Nowosiółkach też przechowała się legenda. Opowiada lud, iż na szczycie wysokiej góry stał niegdyś wysmukły kościół, który zapadł się pewnego razu i znikł pod ziemią. Lud twierdzi, że kościół przechował się w całości wraz ze służbą kościelną, a kiedy w kościele parafjalnym dzwonią dzwony, słychać też pod ziemią głos dzwonów.
Miejscowość górzysta. Dużo rzeczułek i strumieni. Stąd też biorą początek Berezyna i Swisłocz.
Dubrowy przechodziły z rąk do rąk. W XVI wieku widzimy tu Radziwiłłów, a w XVII Hlebowiczów i Sapiehów.
Na czas jakiś Dubrowy były w posiadaniu Marcinkiewiczów (1726) a potem w roku 1755 przechodzą do Antoniego Przeździeckiego i stanowią część hrabstwa Zasławskiego.
Są dowody bardzo poważne, że tu oddawna istniał kościół katolicki, niegdyś filialny parafji Krasnosielskiej, a następnie parafialny dubrowski. Istniała tu też cerkiewka unicka. O istnieniu tu dawniej kościoła jest wśród ludu podanie.
Przy końcu XVIII wieku Istniała tylko szopa drewniana, która służyła dla nabożeństwa katolickiego. Są podania, że kościół i parafja były erygowane przez kasztelana trockiego i marszałka litewskiego w roku 1512, a ponieważ istniały do roku 1868, liczyły więc 356 lat wieku.
Kościół pierwotny uległ zniszczeniu, a w roku 1576 Mikołaj Krzysztof Radziwiłł zbudował kościół parafialny.
Kościół w Dubrowach był bardzo dobrze uposażony, choć nieraz widzimy procesy miejscowych plebanów z właścicielami. Niestety, te zatargi fatalnie się odbijały na stanie kościoła i nieraz groził on ruiną. Mateusz Marcinkiewicz buduje nowy kościół i utrzymuje proboszcza na własny koszt w r. 1770. I wojny i pożogi niejednokrotnie niszczyły tę świątynię.
W roku 1799 odbudowuje kościół Adam Chmara, wojewoda miński i każe pochować się w podziemiach tej świątyni. Tu spoczęły aż trzy pokolenia rodu Chmarów.
Ostatnim proboszczem dubrowskim był sędziwy 67-letni starzec bernardyn, ks. Wincenty Koszko, który został wywieziony na Ural, a kościół zabrano na cerkiew prawosławną 1868 roku.